De zon in mij.

De zon in mij.
De laatste dag van de zomer in 2007 ontdek ik dat mijn zonnezegel vanuit de Maya kalender de Gele Zon is. Blij, blij was ik met deze ontdekking. Voelde als thuis komen bij mezelf. De dag voordat ik dat ontdekte dat ik de Gele Zon ben. Was ik met een vriendin aan het wandelen op de Meinweg. We liepen in een spoor van zonnetjes, iemand die voor ons uit was gegaan op ons pad had onder de zool van zijn schoen een zon. Een stralende zon. Dat school jaar werkte ik in de klas met de kinderen met zonnestralen. Het hele school jaar had de zon centraal gestaan in mijn klas.
Het kind in mij dat vaak in haar leven de zon buiten zichzelf heeft gezocht, is zelf de zon. Alles en iedereen verwarmt, zichzelf vaak vergeet. Deze laatste zomerdag van 2007 was voor mij het juiste moment om tot deze ontdekking te komen. Mijn vriendjes kwamen bijna altijd uit zonnige oorden, de man met wie ik getrouwd ben geweest uit Egypte.
Veel levenslessen gingen/gaan over mijn licht. De ene keer lieten mij deze lessen ervaren dat het licht in mij heel helder en sterk was een andere keer ervaarde ik het als een klein vlammetje in mij. Ik ben geboren in de lente. De temperatuur op mijn verjaardag kent meestal twee uitersten. Het is koud, zodat we de winterjas weer aan kunnen of heerlijk warm. Deze twee uitersten ben ik volop in mijn leven tegen gekomen. Nu is het fijn om te weten dat ik met mijn licht die uitersten in mijzelf in balans kan brengen. Zowel het licht als het donker mag er zijn.


Na de ontdekking dat de Gele Zon mijn innerlijke kracht is. Viel er veel op zijn plek in mij. De kwaliteit die ik heb meegekregen bij mijn geboorte is het licht. Een kwaliteit en talent die ik in vele andere levens en in levens dat ik niet gereïncarneerd was heb ontwikkeld. Deze kwaliteit mag ik mij nu volledig herinneren. Vol vertrouwen mijn licht laten schijnen.
Als een kind ging ik op ontdekking uit om nog meer te leren van de zon. Over de zon die opkomt, de zon die hoog aan de hemel staat, de zon die ondergaat. Mij te verbinden met de zon in mij: liefde, licht, warmte en heelheid. Stap voor stap het licht in mijzelf vinden. Zodat ik het voluit en vol vertrouwen kan laten schijnen.
De naam van mijn praktijk is: Levensbloem, betekend taal van het licht. Mooi toch hoe je kunt ontdekken dat alles klopt.

Les om vanuit het hart te zien.

Les om vanuit het hart te zien.

De roep van de olifanten.

Najaar 2013. Al een tijdje hoor ik de roep van de olifanten in mij. De roep van de olifanten word steeds sterker, op een dag verbind ik mij met hen. Ze willen graag een ontmoeting. Ik voel me vereerd en dankbaar voor deze roep van hen. Een ontmoeting!! Mijn hart word hier warm van. Olifanten zijn zulke mooie wijze dieren. Ik heb een diep respect voor hoe ze leven. Wacht dan ook gretig af, voor verdere instructies.
Nog niet zolang geleden heb ik een vrouw in mijn praktijk ontmoet, die workshops geeft met olifanten in Burgers Zoo. Zal ik daar naar toe gaan? Of naar Afrika? Nee, de olifanten willen mij ontmoeten in de dierentuin van Duisburg. Weet niet waarom. Als ik op een dag vertrek naar Duisburg,( de olifanten hebben inmiddels laten weten dat die dag ,de dag is om elkaar te ontmoeten),weet ik nog niet waarom.
Inmiddels ben ik vertrouwd geraakt met deze manier van op weg gaan.De zon schijnt, het beloofd een zonnige dag te worden.
Als ik in Duisburg ben volg ik de borden Zoo. Al snel kom ik op de parkeerplaats van de dierentuin. Bij de ingang van de dierentuin, blijkt deze ingang gesloten te zijn. Stap in de auto, begeef me opnieuw op de ringweg rond de dierentuin. Rij langs de hoofd ingang van de dierentuin, zie geen parkeerplaats , zo blijf ik heel lang rondjes rijden. Zie de parkeerplaats liggen maar weet niet hoe ik erop moet komen. Uiteindelijk parkeer ik op de stoep voor de hoofd ingang van de dierentuin om te vragen waar ik het beste mijn auto kan parkeren.
Een dik uur naar dat ik het bordje Zoo zag, stap ik eindelijk de dierentuin in. Inmiddels is het ook gaan regenen. Eerst maar het bordje restaurant volgen. Een cappuccino heb ik wel verdiend. Op weg naar de cappuccino, kom ik al langs de olifanten. Gelukkig het is niet moeilijk om ze hier te vinden.


Eenmaal terug bij de olifanten regent het nog steeds. Het olifanten verblijf ligt dicht aan de drukke weg. Je hoort het verkeer voorbij razen.
De dierentuin is een groen eiland, dat precies in een druk verkeersnet ligt.
Nu snapte ik waarom ik helemaal gedesoriënteerd was, toen ik eenmaal de dierentuin had bereikt. De olifanten lieten mij op die manier ervaren, hoe het moet zijn om in zo’n druk verkeersnet te wonen.
Nu ik ben bijgekomen van het ‘getol’ om de dierentuin, stem ik mij op ze af. In mij hart voel ik verdriet, er is zoveel chaos om hen heen. Het geraas van het verkeer gaat 24 uur door. Hun verblijf…..
Al snel word mij duidelijk gemaakt door de olifanten dat ze geen medelijden willen.
Een van de olifanten is meteen bij mijn aankomst recht voor mij komen te staan. Hier word ik blij van. Een warm welkom.

Ervaar in mijn hart, dat het klopt om hier te zijn.
Ik kijk de olifant recht in de ogen. Ik verbind mij van hart tot hart met deze olifant. Ze vraagt mij om mij nog dieper op zielsniveau met haar te verbinden, het verdriet wat ik voel los te laten. Laat het verdriet los, Henriëtte! Toon compassie en verbind je met wie ik in wezen ben. Zie met je hart.
Ze liet me zien dat zij en haar moeder in gevangenschap zijn geboren. De moeder van haar moeder , haar oma is in Afrika geboren. Ze laat mij haar, geboorte grond van haar voorouders zien, voelen en ervaren. Hoe ze in kuddes leven, hoe ze hun stappen in vrijheid konden zetten, met elkaar speelden en voor elkaar zorgde. Ik word overspoeld door liefde, geluk, heelheid en eenheid. Alles te gelijk. Zo mooi……..Ze laat me zien dat ze niet vergeten is, wie ze in wezen is. Haar kern is heel.

De olifant leerde mij om vanuit het hart te zien, om zo de heelheid en eenheid met haar te delen.