Mij herinneren wie Ik Ben, en wat ik hier te doen heb.
Het levenspad vertelt het verhaal van je levensreis op basis van je geboortedatum uit de Maya tzolkin kalender. Ik bewandel het pad van de Rode Maan. De Rode Maan staat bij mij op toon 1.
Dit zegel geeft het thema aan in mijn leven. Het laat zien wat de rode draad is in mijn leven. Het gaat over het vermogen mij te blijven herinneren wie Ik Ben : goddelijk wezen. Kernwoorden die bij dat zegel de Rode Maan horen zijn voelen, stromen, zelf herinnering. Toen ik dit voor het eerst hoorde, gaf dat een groot aha moment in mij. Van oh zit dat zo. Tegelijkertijd ook van had ik dat maar eerder geweten……
Het is voor mij een hele ontdekkingsreis geweest om onderscheid te leren maken voel ik mezelf of voel ik de ander. Wie is wie? Als kind nam ik de wereld meer waar vanuit het voelen. Dat is voor mij een natuurlijke manier van zijn. Richtte me meer op de energie achter de persoon. Dat gaf mij een ander beeld over die persoon. Ik vond het verwarrend, woorden lieten me vaak iets anders horen dan dat ik met mijn innerlijk oog zag of voelde. Ik ontving een beeld van iemands innerlijke en over zijn gemoedstoestand.
Nu neem ik nog steeds op deze manier waar. Mijn valkuil of kracht is dat ik de ware aard van de ander zie door de daad heen. Zo een eindeloos geduld heb met iedereen. Door vallen en opstaan geleerd mijn grenzen aan te geven. Mijn kracht van binnenuit leren opbouwen om goed bij mijn centrum te blijven. Gehoor te geven aan mijn behoeftes om zo mijn levenspad te bewandelen.
Werken met mijn gevoel dat is mijn rode draad en grote uitdaging in mijn leven. Voelen is mijn kracht maar heeft mij ook vaak ontkracht. Nu ervaar ik steeds meer hoe die twee vriendschap sluiten. Leer ik om de dingen daar te laten waar ze horen, en niet verantwoordelijk ben voor de gemoed toestand van de ander.
Voor mij is het makkelijk om mij met alles en iedereen te verbinden. Ik voel makkelijk de ander aan. Contact met bv. natuurwezens of met lichtengelen, zielen die al over zijn is voor mij net zo echt als elk ander contact. Hier gaat een hele leerschool aan vooraf, om een zuiver kanaal te kunnen zijn: helder weten, helder voelen helder horen, helder zien is niet iets wat ik in een opleiding heb geleerd. Het hele universum is toegankelijk het zichtbare en onzichtbare.
Iedereen kan in contact treden met alles en iedereen. Zo heb ik mij dat stap voor stap weer kunnen herinneren. Het begeleiden van o.a. zielen die nog niet over zijn te begeleiden naar thuis. Daar zie ik nu een duidelijke op bouw in, hoe mijn leerschool daarin verlopen is.
Mij herinneren wie ik ben en wat ik hier te doen heb. Praktijk Levensbloem.
Zo heb ik jaren lang gewoond in een huis wat vroeger een mortuarium is geweest. Op het moment dat ik daar ging wonen wist ik dat niet. Daar zijn veel zielen naar mij toe gekomen die nog niet de weg naar huis hadden gevonden. Voelde mij vaak net zo’n uitzendkracht van boven. Op sommige momenten was het een druk spreekuur bij mij op de bank in huis. Klaar met mijn ‘aardse werk’ begon mijn werk als uitzendkracht van boven. Natuurlijk had ik daar een vrije keus in om daar wel of niet gehoor aan te geven. Dat leerde ik ook wel, om duidelijk aan te geven vanavond niet. Het enige wat ik hoefde te doen is mij voor deze ‘dwalende zielen’die nog aards zijn(zo noem ik ze maar) open te stellen. Hun verhaal te horen om zo dat te doen wat geheeld kan worden, de liefde te laten stromen, compassie tonen en hen de weg te wijzen naar thuis. De engelen van de Elohim zijn hierin mijn leraren en begeleiders. Samen met hen begeleid ik de zielen naar huis.
Mijn scholing hierin was op een gegeven moment klaar dat ontdekte ik toen ik van een vakantie naar huis reed. Vaak deed ik zielenwerk in de auto, maar tot mijn verbazing was er een soort rust in en om mij, muziekje aan. Geen werk! Het eerste wat ik dacht toen ik dit ontdekte: misschien hebben ze mij ontslagen als uitzendkracht van boven doe ik mijn werk niet goed. Was even helemaal van slag. Het had zolang bij mijn dagelijks werk gehoord. Dat was gelukkig niet zo. Alles wat ik kon leren in het zielenwerk was geleerd. Nu kon ik het vrij oppakken. Mijn leerschool ging verder, maar ik genoot ook even van de rust die er viel. Zo gaat mijn opleiding: herinneren wie Ik Ben en wat ik hier te doen heb verder. Ik werd opgeleid om steeds grotere groepen zielen te begeleiden. (zie het verhaal: geschenk uit de hemel, deel 5) Het kunnen waarnemen van fijn stoffelijke energieën en mij daar steeds verder in ontwikkelen is een hele weg. Mijn lessen om mij weer te herinneren wie ik ben en een diep verlangen om dienstbaar te zijn, heb ik niet willen missen. Uniek vind ik het wat ik mag doen. Het is dan ook één van mijn specialiteiten om mensen in contact te brengen met hun dierbaren die over zijn. Ik zoek ze niet bewust op, het komt op mijn pad. Het werk als heler wat ik hierin mag doen maakt mij blij en raakt mij altijd diep. Nu zie ik een duidelijke lijn, in hoe ik mij herinner en geleid word in wie Ik Ben en wat ik hier te doen heb. Soms werd ik er ook in geduwd, zo van nu pak die kracht op.
Rode Maan levens pad: het vermogen om mij te blijven herinneren in wie Ik
Ben en wat ik hier te doen heb. Diep harts verlangen om dienstbaar te zijn aan
de wereld.
Geschenk uit de hemel. In december 2008 hoorde ik de volgende boodschap in mij. Er komt een man op je pad. Hij heeft een geschenk voor je. Er zal daardoor iets geopend worden bij je. Je zult een stuk in jezelf ontdekken wat tot nu toe nog niet belicht is in je leven. Het is verbonden met je hart. Wauw!!! Wat mooi. Wat zal dat zijn? Als ik een boodschap hoor in mezelf. Heb ik geleerd om stil te worden en te ontvangen. Soms ben ik op zo’n moment al in stilte, maar lang niet altijd. Wanneer het laatste het geval is, vraag ik of de boodschap op een later tijdstip nog eens herhaalt mag worden. Het horen en ontvangen van boodschappen is oefenen.
Een dikke maand verder krijg ik laat op de avond een telefoontje. De man aan
de telefoon wil mij interviewen. Oh wat leuk. Een afspraak gemaakt voor de
volgende dag. Zo had Ik geen tijd om er over na te denken, of mij er
zenuwachtig over te maken. Een interview over mijn praktijk Levensbloem! Wauw.
In september 2008 was ik met mijn praktijk Levensbloem gestart. Mijn vaste
baan opgezegd. Reclame kon ik wel gebruiken.
Zo kreeg ik mijn interview de volgende avond. De man was van het zondag nieuws. We zaten tegenover elkaar aan de eettafel. Tijdens het interview vloog er een lieveheersbeestje van mij naar hem. En weer andersom. Het lieveheersbeestje lande elke keer ter hoogte van ons hart. Het was nog geen voorjaar! Het lieveheersbeestje was wakker geworden uit zijn winterslaap op de avond van het interview. De journalist stelde zijn vragen. Ik probeerde ze zo goed mogelijk te beantwoorden Het lieveheersbeestje had ik inmiddels op een plant gezet. Het bleef maar heen en weer vliegen van hart naar hart. Aan het einde van het interview maakte hij nog wat foto’s van mij. Hij wist niet wanneer het interview geplaatst zou worden in het zondagsnieuws.
Het interview kwam als een geschenk. Een geschenk uit de hemel. Blij was ik
met dit geschenk. De dagen daarop kwam er twijfel. Wordt het interview
geplaatst? Wat heb ik allemaal gezegd. En nog meer van die stoorzenders in
mijzelf. Gelukkig kon ik dat ook weer loslaten.
Op 01-02-2009 valt het zondagsnieuws op mijn deurmat. Ik sta op de voorpagina.
Het verhaal over mij is helemaal goed. Alles staat precies in balans. Niet
zweverig, waar ik een beetje bang voor was
Geschenk uit de hemel (deel 2)
Businessplan Toen ik in september 2008 met mijn praktijk levensbloem begon had ik geen businessplan. Hoe start je een praktijk op? Hoe vinden de mensen de weg naar mij?Hoe kan ik mijn boterham blijven verdienen? Op deze vragen had ik geen antwoord. Ook wist ik niet wat mij te wachten stond. Mijn levensritme veranderde van de een op de andere dag. Zo was ik o.a. gewend om, om half 8 naar mijn werk te fietsen. Dat hoefde nu niet meer, ik had mijn werk nu aan huis. Ik ontving de mensen niet in een praktijkruimte maar gewoon bij mij aan de eettafel. Niet meer gezellig koffie drinken met collega’s, maar nu met mijzelf. Van een gevulde werkweek, naar een werkweek met veel tijd voor mijzelf. Het artikel over mijn praktijk Levensbloem in het Zondagsnieuws van Midden-Limburg, kwam als een geschenk uit de hemel. In een keer stond ik in het licht. Het zorgde er voor dat mijn werk week gevuld werd. Er kwam een stroom van mensen naar mij toe. Daar hoefde ik niets voor te doen. De teller van mijn bezoekersaantal op mijn site was in een paar dagen 400 tikken verder. Mijn telefoon rinkelde, mensen die een afspraak wilde maken voor een reading . De boodschap die ik had ontvangen dat er een man op mijn pad zou komen met een geschenk. Het geschenk was het interview. Er zou iets geopend worden in mij . Dat was in een keer gebeurd. De weg was open naar mij, De mensen vonden de weg naar mijn praktijk Levensbloem. Er zou iets belicht worden wat tot nu toe nog niet belicht is in mijn leven wat verbonden is met mijn hart.
Dat is werken vanuit mijn hart in verbinding met het grote web van het leven in oer vertrouwen. Mensen de weg te wijzen naar hun hart.
Geschenk uit de hemel (deel 3 ) Ode aan het Lieveheersbeestje.
Het lieveheersbeestje dat tijdens het interview heen en weer vloog van hart naar hart (zie Geschenk uit de hemel deel 1). Liet mij niet los. Wat betekend het?Wonderlijk vond ik het hoe het Lieveheersbeestje zijn plek innam tijdens het interview. Het ontwaakte uit een diepe winterslaap, sloeg zijn vleugels uit. Vloog van hart naar hart. Door het artikel kon ik mijn vleugels uit slaan. Werken van hart naar hart. Mijn wijsheid ontwaakte zich nog dieper. Een nieuw begin. Pionieren. Mijn hart helen. Mezelf uitdagen. Mijn innerlijke stem volgen. Er groeide een vriendschap tussen mij en de journalist . Wonderlijk had hij dezelfde passies als mijn broer Jan (die in 2006 was overgegaan) : wielrennen, de Beatles en Paul McCartney. Herinneringen aan mijn broer Jan kwamen naar boven. Niet dat ik daar mee gestopt was. Kon zo nog beter bij mijn emoties. Deze vrij laten stromen. In september van dat jaar gaf ik mijn eerste cursus intuïtieve ontwikkeling. Spannend. Al weer een nieuw begin. Beetje planken koorts had ik wel. Alles was gereed, de eerste cursus les kon beginnen. Ik hoorde iemand die riep:’hier ben ik’. Heel helder en duidelijk. Ik keek op de grond, waar ik takjes klimop had neer gelegd.
Onder een takje kwam een Lieveheersbeestje tevoorschijn. ‘Oh wat fijn dat je er ook bij bent’, zei ik tegen het Lieveheersbeestje. Het raakte mij diep. Ik werd er blij van. Voor mij een teken dat ik op mijn eigen pad mag vertrouwen. Het dient zich aan. Later herinnerde ik mij dat ik tijdens mijn afscheid op school, van één van de kinderen een Lieveheersbeestje had gekregen. Gemaakt van een walnoot. Hoe bijzonder. Ik begon nu te zien, dat het Lieveheersbeestje, mij vergezelde bij elke stap, in dit nieuwe begin. Hoe het mijn hart opende.
Geschenk uit de hemel (deel 4) Verrassing.
Mijn vriend de journalist heeft een verrassing voor mij: een uitje. Al gauw haal ik Monschau uit zijn hoofd. Later blijkt dat dit niet de enige plek is waar we naar toe gaan.. In Monschau was ik al vaker geweest. Een mooi stadje in de Eifel. Op de ochtend van het verrassing uitje, voel ik mij een kind dat op schoolreisje gaat. Welke avonturen liggen er verborgen in deze dag. Als we ongeveer een uur op weg zijn. Brengt een steile weg ons naar een parkeerplaats. De weg stopt hier. Op bestemming..
Mijn vriend de journalist heeft mij nog steeds niet verteld waar we naar toe gaan. Beetje rare plek waar we beland zijn. Niet een plek wat je uitkiest voor een schoolreisje. De lange steile weg naar boven, die ons naar deze parkeerplaats bracht. Voel ik weer die sterke kinderlijke opwinding van avontuur, als bij vertrek die ochtend. We stappen uit, ik trek mijn wandelschoenen aan. Is ook de juiste schoeisel voor in dit heuvelachtige landschap. Nieuwsgierig neem ik de omgeving in mij op. Geen Monschau maar wat dan wel…rare gebouwen die op barakken lijken . Op de grote parkeerplaats zijn wij de enige. Mijn vriend de journalist schijnt het hier te kennen. Ik volg hem zwijgend. Mijn vrolijk kinderlijk geklets van tijdens de reis heeft plaats gemaakt voor stilte.
We komen bij een poort. Nog maar net door de poort, zak ik door mijn knieën. Verdriet en angst maken zich meester van mij. Mijn lichaam trilt, er gebeurd van alles te gelijk in mij. Wat ik mij goed herinner van dat moment: ‘mijn ik werd uitgezet’. Ik verloor mezelf op het moment dat ik de poort door ging. Na een tijdje hervond ik mij weer een beetje.
Tegen mijn vriend de journalist zei ik :’hoe kun je mij onvoorbereid naar zo’n verschrikkelijke plek brengen’. Hij was benieuwd wat deze plek met mij zou doen, vertelde hij mij later. De plek waar ik was heet: Vogelsang. Een plek waar jongeren in een opleidingsinstituut werden opgeleid om onvoorwaardelijk dienstbaar te zijn aan een misdadige staatspartij. Het was het eerste opleidingsinstituut voor de Duitse adel, raszuivere edel Germanen. Een nieuwe generatie führes
Ik wilde even alleen zijn om zo waar te nemen wat er allemaal met mij gebeurde op deze plek. In die tijd was ik nog niet zo bekwaam in het zielen werk van grotere groepen en plekken helen waar veel gebeurd is, dan nu. Het komen op die plekken begreep ik later hoort bij mijn reis hierop aarde: als heler. Op de plek kwamen twee tegenstellingen bij elkaar in mij vernietiging en schoonheid: de burcht Vogelsang, die mij terug bracht in de tijd en liet ervaren wat hier gebeurd was, de prachtige natuur die overweldigend is. De natuur, moeder aarde zorgde ervoor op dat moment dat ik weer grond onder mijn voeten voelde . Mij herinnerde wat ik te doen had: mij overgeven aan de emotie, mij niet te identificeren met deze emotie, herkennen en er doorheen gaan. Mijn hart te openen, liefde en compassie laten stromen. Helen vanuit mijn hart.
Op weg naar Vogelsang ervaar ik een zelfde soort opwinding als de jonge
jongens ervaart hebben, op hun weg naar Vogelsang. Eenmaal door de poort, bleef
er niet veel van hen Zelf over. Alles van hen Zelf werd er uitgegooid, of uitgezet.
Plaats te maken voor…… om onvoorwaardelijk dienstbaar te zijn aan de leider.
Ook voelde ik hun angst. Ze lieten mij ervaren hoe ze weer in bed plaste, bang
waren in het donker, de stroom van levensvreugde, stopte met stromen…..
Nu zijn er nog steeds plekken in de wereld waar kinderen onvoorwaardelijk
dienstbaar moeten zijn aan………………. Deze kinderen verdienen onze Liefde en
Aandacht.
Geschenk uit de hemel (deel 5 ) Magisch.
Mijn vriend de journalist en ik gaan naar het concert van Paul McCartney in
Gelredome op 9 december 2009. Ik ga de held van mijn broer Jan ontmoeten.
De journalist en ik hebben ons goed voorbereid op deze dag.
Al weken van te voren luisteren wij samen naar de liedjes van de Beatles en
Wings. Dit versterkt niet alleen onze band, maar ook de band tussen mij en mijn
broer Jan (die in 2006 is over gegaan).
Mijn broer Jan laat me zien waar mijn vriend de journalist en ik komen te staan
in het Gelredome tijdens het concert van Paul McCartney. Zo weet ik ook dat Jet
(kinderen noemen mij Jet, daarom vind ik het zo bijzonder als Paul McCartney
het lied Jet gaat zingen ) op nummer twee of drie op de setlist staat.
Dan is het zover…..de dag van het concert. We zijn op tijd. Zo op tijd dat er zich nog niet echt een rij heeft gevormd voor de ingang van Gelredome. Al snel wordt het een gezellige drukte. Om 18.00 uur mogen wij naar binnen. En om precies 18.07 hebben wij een plek in de arena. In het midden vooraan bij het podium. Precies op de plek zoals mijn broer Jan heeft laten zien.
En dan doet de wereld ster zijn intrede…. Het is alsof ik hem kan aanraken, vanaf de plek waar wij staan. Zo dichtbij. Bij de eerste twee nummers sta ik aan de grond genageld. De muziek komt zo hard binnen, dat ik niet kan genieten. Het is alsof de energie stopt met stromen in mij. Ik ervaar ook geen hartverbinding met deze wereldster. Maar dan plots, stroomt de energie weer in mij, ik kom weer tot leven. Liedje nummer 3: Jet…… ik ervaar het als of het voor mij gezongen word. Geweldig! Later realiseer ik mij dat Paul McCartney gewoon zijn werk doet, hij ook opgang moet komen .Zo komt ook de energie stroom opgang in Gelredome: van hart naar hart. Magisch.
FB_IMG_1563183413182
In die tijd hield ik mij bezig met passie. Hoe kan ik van uit vreugde vorm
geven aan mijn leven. Ik vond het bijzonder om van dichtbij mee te maken hoe
Paul McCartney op 67 jarige leeftijd zijn passie liet stromen en iedereen
hierin Gelredome daarin meenam. Mijn vriend de journalist en ik genieten van
het concert. De muziek maakt zoveel los in ons. Ik weet dat mijn broer Jan er
ook bij is. Alles wat hij mij van te voren had laten zien over het concert was
tot nu toe nog uitgekomen.
En dan bij liedje 25 A day in the live, is het alsof er iemand op mijn schouders tikt. Ik hoor mijn broer Jan zeggen:’hier ben ik’. Op dat moment zingt Paul McCartney : wake up…..op het scherm achter Paul McCartney komen allemaal vlinders tevoorschijn. Het lied A day in the live gaat over in het lied Give peace a chance. Het publiek blijft Give peace a chance zingen ook als Paul Mccartney en zijn band al lang gestopt zijn met het spelen van dit lied. We zingen allemaal uit volle borst..Give peave a chance. Het is een magisch moment voor mij, het zingen van dit lied, de vlinders.
Mijn laatste cadeautje aan mijn broer Jan op zijn sterfbed was een cadeautje
met vlinders. Zijn eerste verjaardag naar dat hij was over gegaan, vloog er een
vlinder in mijn woonkamer. Voor mij zijn vlinders verbonden met mijn broer Jan.
Op het moment dat Paul McCartney wake up zong kon ik het verdriet dat tussen
mij en mijn broer Jan in stond om elkaar te ontmoeten in het hier en nu, los
laten in mijn hart. Bij het zingen van Give peace a chanche, ontmoette mijn
broer en ik elkaar in mijn hart in vrede. Magisch moment.
Toen het concert was afgelopen riep ik: ‘ik kan nog een concert aan’. Ik
bruis de van energie. Die energie was nog lange tijd voelbaar in mij. Dat is
wat passie met je doet.
Deze mooie geschenken op mijn levenspad, waarin die bijzondere boodschap in december aan voor af ging. Er komt een man op je pad…..(zie geschenk uit de hemel deel 1).Waar in de weg geopend werd voor mij om te leven vanuit mijn hart.
Dankbaar ben ik voor het geschenk van mijn vriend de journalist.
