Verhalen uit de praktijk

Dood en leven horen bij elkaar.

Henriëtte Contact met overledenen, Verhalen uit de praktijk , , , , , 5 reacties

Dood en leven, horen bij elkaar.

Je krijgt het één niet zonder het ander. Dood is een constante herinnering aan het leven. Wat doe ik met mijn leven met mijn tijd?

 Waar sta je nu?

Waar wil je naar toe?

Met wie breng je je tijd door?

Je energie, je aandacht, liefde, je hart, je bezit, met wie?

Voor ons allemaal komt het moment waarin we afscheid moeten nemen van het aardse.

In de vele readingen die ik heb gegeven mocht ik veel boodschappen doorgeven van overledenen. Het is een verbazingwekkend gevoel om als doorgeefluik te kunnen functioneren voor berichten van de overleden dierbaren aan de levenden. Ik voel me bevoorrecht om de energie van een ander te mogen zien en voelen. Het moment waarin het leven los gelaten wordt en ingeruild voor iets anders. Ervaar ik als groots, en raakt mij diep als ik dit mag vertellen en doorgeven aan de dierbaren. Het werkt ook zo helend voor beide kanten. Zo mag ik voelen en ervaren in readingen dat de dood er zo in één keer is als een jas die we uit doen…….we doen hem aan als we mens zijn en we doen hem uit om iets anders te zijn….als we dood gaan. In plaats van dood gaan noem ik het liever overgaan naar een wereld die gescheiden lijkt te zijn van deze wereld.

Waarom staan we er niet bewust bij stil dat het leven zo van het ene moment ingeruild kan worden voor de dood?

We checken in, in het aardse leven en naar zoveel tijd checken we weer uit. In die tussen tijd zijn we hier op Aarde te gast. De ene is kort hier en de ander is lang hier. Je ziel ervaart tijd op een hele andere manier dan dat wij dat ervaren in het aardse leven. We kunnen het zichtbare niet meenemen. Geen aanhangwagen van meer, meer….als een soort lelijk beest van nooit genoeg…meer macht, seks, geld, gulzigheid en hebzucht.

Is het  dan nodig NU !!!om alle activiteiten Stop te zetten ?Om er achter te komen waar je mee bezig bent? Wat er werkelijk toe doet?

Is dit het KEERPUNT en niet gewoon een VIRUS?

Maakt het virus ons wakker?

Gaan we stoppen met hoe wij het altijd gedaan hebben? Produceren…consumeren.

Stoppen met het leeg zuigen van elkaar en Moeder Aarde.

Een KEERPUNT in de geschiedenis waar veel  voorspellingen  over gedaan zijn. Door de Maori’s, de Zulu’s, de Amazone- indianen, de Inca’s, de Hopi’s en de oude Egyptenaren de Maya’s, etc.

Het einde van de (illusie) tijd. Geen verleden en toekomst, maar we leven in het nu. Niet iemand worden maar zijn wie je bent, je ware ik. Bewust zijn. In deze krachtige veranderingen zitten we nu in een tussen fase.

 Een overgang van een leven waarin we afgesneden zijn van ons gevoel, ons hart, onze Ziel, naar een leven waarin we vanuit ons gevoel en in eenheid en heelheid met elkaar leven.

 Naast elkaar leven vanuit onvoorwaardelijke liefde, vrede en harmonie. Waarin we respect vol omgaan met alle levende wezens. Ervaren dat wij als mens onderdeel zijn van het groter geheel.

Hoe gaan we het DOEN???

Moeder Aarde is onze lerares, het is nu de tijd om ons Zelf te Ontwikkelen. En te onderzoeken hoe we onze vrije wil gebruiken.

Handelen van uit een impuls.

Henriëtte Contact met overledenen, Verhalen uit de praktijk , , , 0 reacties

Handelen vanuit een impuls.

Voordat ik op bezoek ga bij een vriendin, loop ik even binnen bij een bloemist om een boeket bloemen voor haar te kopen.

Blij loop ik even later, met mijn armen vol bloemen naar de auto. Bij het afrekenen van het boeket, kreeg ik er nog eens twee boeketten bij. Deze waren over van een actie van de postcodeloterij. Daar zal mijn vriendin blij mee zijn.

Als ik voor haar huis uitstap, hoor ik dat 1 boeket voor haar is. Oh, zijn de anderen dan voor mij? Daar krijg ik geen antwoord op. Het boeket dat ik zelf heb uitgezocht, geef ik aan mijn vriendin. De anderen twee zet ik zolang bij haar in een emmer water.
Als ik weer richting huis ga, met de twee boeketten bloemen op de achterbank van mijn auto. Komt er een herinnering bij mij binnen, van een vrouw die een cursus heeft gevolgd bij mij. Het is al een tijd geleden dat ik haar gezien of gesproken heb. Ik hoor, dat ik de bloemen aan haar mag geven. Toevallig weet ik waar ze woont

. Als ik bij haar huis aanbel, is ze gelukkig thuis. Maar ook blij verrast dat ik daar sta met een arm vol bloemen. We omhelzen elkaar. Ik vertel haar wat ik kom doen. Ze laat mij binnen, ze hinkelt voor mij uit. Ze is net ontslagen uit het ziekenhuis. Een vriendin van haar zet de bloemen op de vaas. Deze vriendin logeert bij haar, om voor haar te zorgen de komende tijd.

Oh denk ik, ik moest de bloemen zeker aan haar geven als opkikker.

Als ik naast haar zit op de bank, verteld ze mij dat het vandaag haar trouwdag is. Haar man die al een tijdje over is, hij verraste haar op hun trouwdag altijd met een boeket bloemen. Haar lievelings- bloemen. Laten die bloemen, nu op de vaas staan op hun trouwdag. Nadat ze mij dit verteld heeft, vallen we elkaar huilend en lachend in de armen.

Samen met een vriendin ben ik op vakantie in de Cinque Terre. Na een mooie wandeling nemen we plaats op een bankje in de schaduw naast een vrouw om even bij te komen. Als ik daar zo zit naast deze vrouw neem ik iemand liefdevol waar, bij haar. Zonder erbij na te denken, vraag ik haar in het Nederlands of ze een boodschap wil ontvangen van een dierbare die over is. Ja graag antwoord ze, in het Nederlands. Het is een boodschap vol liefde die ik mag door geven aan haar. Als ze de boodschap heeft ontvangen, zitten we stil naast elkaar. De tranen rollen bij deze vrouw over haar wangen. Tranen die nu voor het eerst stromen zegt ze. De boodschap was van haar man, die een paar maanden geleden is over gegaan. Mijn hart is zo blij en dankbaar dat ik zo lang met mijn man samen mocht zijn, verteld ze. Onze liefde voor elkaar is zo bijzonder. Hoe kan ik huilen, als ik elk moment van de dag aangeraakt wordt door zijn liefde. Ik huil nu van blijdschap, omdat je mij bevestigd wat ik diep van binnen weet, zijn pad gaat verder net als die van mij. In ons hart zijn wij met elkaar verbonden, in liefde. Liefde die oneindig is.

Tijdens een wandeling die ik bijna dagelijks maak, kruist een man mijn pad. We komen met elkaar in gesprek. Die zelfde week ontmoet ik hem nog een paar keer. Hij is in rouw, zijn vrouw is na een lang ziekte bed een paar maanden geleden over gegaan. Ze waren bijna 50 jaar samen. Om aan haar ziekte bed te zitten was moeilijk geweest voor hem, te zien hoe het leven langzaam uit zijn vrouw weggleed. De uren die verstreken, brachten ze vaak in stilte door.
Ik weet dat zijn vrouw een boodschap heeft voor hem. Vanaf onze eerste ontmoeting had ik haar waar genomen. Nu liet ik haar door komen en gaf ik de boodschap door aan haar man. Ze vertelde over haar kinderjaren, die ze had door gebracht in een Jappenkamp. Haar moeder was in het Jappenkamp gestorven. Net als haar, had haar moeder een ziekte bed gehad. Alleen onder veel erbarmelijke omstandigheden. De herinneringen die ze had aan haar jeugd in het Jappenkamp, kwamen tijdens haar eigen ziekte bed weer naar boven. Deze had ze tijdens haar leven vaak weg geduwd, nu wilde ze die delen met haar man. Op haar sterfbed had ze ervoor gekozen, omdat wat ze diep van binnen voelde niet te delen met haar man en kinderen. Ze wilde niet een herinnering achter laten die werd overschaduwd door een pijnlijk afscheid. Zoals zij afscheid had genomen van haar moeder. Maar een herinnering aan het leven zelf, dat zij intens had geleefd.

Tot slot gaf ze door, je bent nu vrij. Sta open voor nieuwe contacten. Ze weet wat haar man nodig heeft. Liefdevolle mensen om hem heen.