Ik ben niet een bezoeker van de natuur maar onderdeel van.

Ik ben niet een bezoeker van de natuur, maar onderdeel van.
Naar buiten gaan is voor mij een levensbehoefte.
De wind door mijn haren,
de zon op mijn huid.
Vogels die fluiten een lieveheersbeestje op een bloem. Gras onder mijn voeten.
De bomen die mij liefdevol omhelzen met hun takken. Mij spiegelen en zo inzicht geven. Het water dat stroomt in de rivier. Het water dat mij zuivert en helpt te vertrouwen op mijn eigen levensstroom. Het samen zijn met de elementalen, de natuurwezens. Die mij leren om nog beter te zien, als een kind vol verwondering.
Ik ervaar zo een diepe verbondenheid met het web van het leven. Een onuitputtelijke bron van inspiratie die het web van het leven mij geeft. Haar schoonheid, liefde en wijsheid, brengt mij naar mijn eigen hart.
Moeder Aarde lief hebben, tijd besteden om een liefhebbend bewust zijn te ontwikkelen. Naar de ingevingen van mijn hart luisteren en dit volgen. Leven vanuit liefde in plaats vanuit het ego, hebzucht en macht. Vorm ik de Aarde tot een plek van Liefde.